Gmina Sulęczyno leży w województwie pomorskim, w południowo – zachodniej części powiatu kartuskiego nad rzeką Słupią. Znajduje się na pograniczu Pojezierza Kaszubskiego i Bytowskiego oraz Równiny Charzykowskiej. Z uwagi na unikatowe połączenie walorów naturalnych i kulturowych należy do obszaru zwanego Szwajcarią Kaszubską.
Tereny Gminy Sulęczyno są wyjątkowo zróżnicowane. O ich uroku świadczy fakt, że 70% powierzchni zostało włączone do Gowidlińskiego Obszaru Chronionego Krajobrazu. Znaczne zalesienie terenu oraz liczne okazałe zbiorniki wodne stwarzają doskonałe warunki do wypoczynku przez cały rok. Sulęczyno i okolice stanowią od lat jedno z ulubionych miejsc wypoczynku mieszkańców Trójmiasta.
Historia Gminy Sulęczyno i jego mieszkańców od wieków związana była z Pomorzem Gdańskim, a słabe, piaszczyste gleby nie ułatwiały życia. Przez długie wieki do najważniejszych dziedzin gospodarowania należało tu rybołówstwo oraz zajęcia związane z wykorzystaniem lasów – pozyskiwanie drewna, wytwarzanie smoły oraz bartnictwo. Dziś, prócz uprawy roli, coraz większą rolę odgrywa turystyka, która jest przyszłością Sulęczyna. Najstarszą wzmiankę o Sulęczynie zapisano w roku 1224. Nazwa wsi została urobiona od imienia Sulęta, jakie zapewne nosił pierwszy osadźca. W XIII stuleciu Sulęczyno wchodziło w skład kasztelanii chmieleńskiej. W roku 1365 wieś przeszła w ręce Piotra z Rusocina, a w drugiej połowie XVI wieku Sulęczyno stanowiło już własność rodu Bellonów, który używali także nazwiska Sulęccy (utworzonego od nazwy wsi).
W roku 1585 Sulęczyno zakupił Reinhold Heidenstein, prawnik i sekretarz króla Stefana Batorego. Wszedł on do historii I Rzeczypospolitej jako kronikarz wyprawy Batorego przeciw Moskwie oraz autor Kodeksu Praw, obowiązujących w Prusach Królewskich do rozbiorów. Reinholdowi Heidensteinowi poświęcono epitafium znajdujące się do dziś w klasztorze oliwskim. Rodzina Heidensteinów władała Sulęczynem do roku 1751. Dzięki Heidensteinom w Sulęczynie powstał kościół i samodzielna parafia, obejmująca swym zasięgiem północno – zachodnią część obecnej gminy. W roku 1766 Sulęczyno wraz z okolicznymi folwarkami nabyli Łaszewscy. Ród ten wywodził się z ziemi chełmińskiej i już wcześniej posiadał sąsiednie majątki – Sierakowice i Puzdrowo.
Jak podaje Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego, w roku 1885 Sulęczyno zamieszkiwało 536 osób, w tym 409 katolików, 108 ewangelików oraz 19 Żydów. Prócz odbudowanego w roku 1874, po pożarze, kościoła katolickiego znajdował się tu zbór ewangelicki, wystawiony ze środków Fundacji Gustawa, oraz dwie karczy, obsługujące podróżnych podążających z Kartuz do Bytowa. Łąki na południe od wsi, przez które biegnie szosa Kartuzy – Bytów, jeszcze w pierwszej połowie XIX stulecia były płytkimi i mulistymi jeziorami. Było ono połączone z jeziorami Węgorzyno i Guścierz i wypływała z niego Słupia. Łaszewscy, dążący do zintensyfikowania gospodarki na swych gruntach, dokonali regulacji rzeki, zmieniając jej bieg oraz osuszając owo jezioro. Pozwoliło to na budowę we wsi młyna oraz wytyczenie nowego traktu z Kartuz do Bytowa.
Południowej części łąk, położonych już za szosą do Kartuz, nigdy nie udało się jednak osuszyć do końca. Dziś stanowią one ostoję ptactwa, a z racji licznie występujących tu unikalnych gatunków mchów planowane jest utworzenie rezerwatu przyrody „Sulęczyński Mszary” (Mechowiska Sulęczyńskie). Koniec XIX i początek XX wieku były czasem znacznej rozbudowy wsi. Wówczas powstała większość budynków znajdujących się w centrum Sulęczyna, dokonano regulacji Słupi i wytyczono nowe trakty drogowe. Na fali boomu gospodarczego, jaki ożywił Niemcy na przełomie wieków, planowano także budowę przez Sulęczyno linii kolejowej łączącej Kartuzy z Bytowem. Po II wojnie światowej Sulęczyno rozwinęło się w dużą wieś o małomiasteczkowym charakterze. Już w lata 70 zyskało rangę jednego z najważniejszych w tej części Kaszub ośrodków turystycznych.
